abiurare

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

abiurare (Italienisch)[Bearbeiten]

Verb[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens io abiuro
tu abiuri
lui, lei, Lei abiura
noi abiuriamo
voi abiurate
loro abiurano
Imperfekt io abiuravo
Historisches Perfekt io abiurai
Partizip II abiurato
Konjunktiv II io abiurassi
Imperativ tu abiura
voi abiurate
Hilfsverb avere
Alle weiteren Formen: Flexion:abiurare

Worttrennung:

a·biu·ra·re

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] transitiv: abschwören

Beispiele:

[1]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] PONS Italienisch-Deutsch, Stichwort: „abiurare
[1] LEO Italienisch-Deutsch, Stichwort: „abiurare

abiūrāre (Latein)[Bearbeiten]

Verb[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular abiūrō
2. Person Singular abiūrās
3. Person Singular abiūrat
1. Person Plural abiūrāmus
2. Person Plural abiūrātis
3. Person Plural abiūrant
Perfekt 1. Person Singular abiūrāvī
Imperfekt 1. Person Singular abiūrābam
Futur 1. Person Singular abiūrābō
PPP abiūrātus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular abiūrem
Imperativ Singular abiūrā
Plural abiūrāte
Alle weiteren Formen: Flexion:abiurare

Worttrennung:

ab·iu·ra·re

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] transitiv: eidlich ableugnen, abschwören

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb iurare → la mit dem Präfix ab- → la[1]

Sinnverwandte Wörter:

[1] negare

Beispiele:

[1] „qui falsas litis falsis testimoniis / petunt quique in iure abiurant pecuniam, / eorum referimus nomina exscripta ad Iovem.“ (Plaut. Rud. 13–15)[2]
[1] „nec metuo, quibu’ credidi hodie, ne quis mihi in iure abiurassit:“ (Plaut. Per. 478)[2]
[1] „Tulliola, deliciolae nostrae, tuum munusculum flagitat et me ut sponsorem appellat. mihi autem abiurare certius est quam dependere.“[3]
[1] „sed ea saepe antehac fidem prodiderat, creditum abiuraverat, caedis conscia fuerat: luxuria atque inopia praeceps abierat.“[4]
[1] „abstractaeque boves abiurataeque rapinae / caelo ostenduntur,“[5]

Wortbildungen:

[1] abiuratio, abiurator

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „abiuro“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 19-20.
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 3.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abiuro“ Seite 8.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abiuro“ Seite 8.
  2. 2,0 2,1 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  3. Marcus Tullius Cicero, Epistulae ad Atticum, 1, 8, 3
  4. Gaius Sallustius Crispus, De coniuratione Catilinae, 25, 4
  5. Publius Vergilius Maro, Aeneis, 8, 262–263