arbitratus
arbitratus (Latein)[Bearbeiten]
Substantiv, m[Bearbeiten]
Kasus | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominativ | arbitrātus | arbitrātūs |
Genitiv | arbitrātūs | arbitrātuum |
Dativ | arbitrātuī | arbitrātibus |
Akkusativ | arbitrātum | arbitrātūs |
Vokativ | arbitrātus | arbitrātūs |
Ablativ | arbitrātū | arbitrātibus |
Worttrennung:
- ar·bi·tra·tus, Genitiv: ar·bi·tra·tus
Bedeutungen:
- [1] klassisch nur im Ablativ Singular mit Possessivpronomen oder Genitivattribut: Wahl, Ermessen, Urteil, Gutdünken, Belieben, Willkür
- [2] Recht: gutachtliche oder schiedsrichterliche Abschätzung
- [3] Recht: Rechtsprechung, Vollmacht, Gewalt
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „arbitratu tuo ius iurandum dabo / me meam pudicam esse uxorem arbitrarier.“ (Plaut. Amph. 931–932)[2]
- [1] „Oleam legendam hoc modo locare oportet: oleam cogito recte omnem arbitratu domini, aut quem custodem fecerit, aut cui olea venierit.“ (Cato agr. 144,1)[3]
- [2] „si quid redemptoris opera domino damni datum erit, resolvito: id viri boni arbitratu deducetur.“ (Cato agr. 144,3)[4]
- [3] „velatis manibus orant ignoscamus peccatum suom, / deduntque se, divina humanaque omnia, urbem et liberos / in dicionem atque in arbitratum cuncti Thebano poplo.“ (Plaut. Amph. 257–259)[2]
Übersetzungen[Bearbeiten]
[2] Recht: gutachtliche oder schiedsrichterliche Abschätzung
[3] Recht: Rechtsprechung, Vollmacht, Gewalt
|
- [1–3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „arbitratus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 535-536.
- [1, 3] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „arbitratus“
- [1–3] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „arbitratus“ Seite 175.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „arbitratus“ Seite 175.
- ↑ 2,0 2,1 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat) .
- ↑ Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana) , Seite 96.
- ↑ Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana) , Seite 97.
Deklinierte Form[Bearbeiten]
Worttrennung:
- ar·bi·tra·tus
Grammatische Merkmale:
- Nominativ Singular Maskulinum des Partizips Perfekt des Verbs arbitrari
arbitratus ist eine flektierte Form von arbitrari. Die gesamte Deklination findest du auf der Seite Flexion:arbitrari. Alle weiteren Informationen findest du im Haupteintrag arbitrari. Bitte nimm Ergänzungen deshalb auch nur dort vor. |