Zum Inhalt springen

finis

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

Worttrennung:

fi·nis

Aussprache:

IPA: [ˈfinis]
Hörbeispiele:
Reime: -inis

Grammatische Merkmale:

  • Indikativ Präteritum Aktiv des Verbs fini
finis ist eine flektierte Form von fini.
Dieser Eintrag wurde vorab angelegt; der Haupteintrag „fini“ muss noch erstellt werden.

fīnis (Latein)

[Bearbeiten]
Kasus Singular Plural
Nominativ fīnis fīnēs
Genitiv fīnis fīnium
Dativ fīnī fīnibus
Akkusativ fīnem fīnēs
fīnīs
Vokativ fīnis fīnēs
Ablativ fīne fīnibus

Anmerkung zum Genus:

Femininum selten

Worttrennung:

fi·nis, Plural: fi·nes

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] örtlich: die Grenze
[2] metonymisch, meist Plural: das Gebiet, das Land
[3] zeitlich: das Ende
[4] zeitlich: das Lebensende, der Tod, die Rückkehr zum Ursprung; (metaphorisch: Untergang)
[5] metaphorisch: der Gipfel / das Höchste, die Herkunft
[6] erklärend: zum Ursprung/Gipfel/Höchsten > All (zu dem/unserem Herkunftsort oder Ursprungs-Gebiet, wo Finsternis ist), zu den/unseren Ahnen

Beispiele:

[1] „nos patriae finis et dulcia linquimus arva:“ (Verg. ecl. 1,3)[1]
[2] „qua de causa Helvetii quoque reliquos Gallos virtute praecedunt, quod fere cotidianis proeliis cum Germanis contendunt, cum aut suis finibus eos prohibent aut ipsi in eorum finibus bellum gerunt.“ (Caes. Gall. 1,1,4)[2]
[3]

Wortbildungen:

finire, finitimus, affinis

Übersetzungen

[Bearbeiten]
[1–5] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „finis“ (Zeno.org)

Quellen:

  1. Publius Vergilius Maro; Silvia Ottaviano, Gian Biagio Conte (Herausgeber): Bucolica, Georgica. 1. Auflage. Walter de Gruyter, Berlin/New York 2013, ISBN 978-3-11-019608-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 37.
  2. Gaius Iulius Caesar: Bellum Gallicum. In: Wolfgang Hering (Herausgeber): Commentarii. stereotype 1. Auflage. Vol. I, Walter de Gruyter, Berlin/New York 2008, ISBN 978-3-598-71127-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1987), Seite 1.

Worttrennung:

fi·nis

Grammatische Merkmale:

  • 2. Person Singular Indikativ Präsens Aktiv des Verbs finire
finis ist eine flektierte Form von finire.
Die gesamte Konjugation findest du auf der Seite Flexion:finire.
Alle weiteren Informationen findest du im Haupteintrag finire.
Bitte nimm Ergänzungen deshalb auch nur dort vor.
Ähnliche Wörter:
finas, finir, finit, finos, finus, finu