auferre
auferre (Latein)
Verb
Zeitform | Person | Wortform |
---|---|---|
Präsens | 1. Person Singular | aufero |
2. Person Singular | aufers | |
3. Person Singular | aufert | |
1. Person Plural | auferimus | |
2. Person Plural | aufertis | |
3. Person Plural | auferunt | |
Perfekt | 1. Person Singular | abstuli |
Imperfekt | 1. Person Singular | auferebam |
Futur | 1. Person Singular | auferam |
PPP | ablatus | |
Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | auferam |
Imperativ | Singular | aufer! |
Plural | auferte! | |
Alle weiteren Formen: Flexion:auferre |
Worttrennung:
- au·fer·re
Bedeutungen:
- [1] wegtragen, wegbringen, wegschaffen
- [2] sich entfernen, verschwinden
- [3] entreißen, wegnehmen, fortreißen, abtrennen
- [4] davontragen, gewinnen, erlangen
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „auferere, non abibis, si ego fustem sumpsero.“ (Plaut. Amph. 206)[1]
- [1] „nam si me inritassis, hodie lumbifragium hinc auferes.“ (Plaut. Amph. 454)[1]
- [1] „te dormitare aibas; mensa ablata est, cubitum hinc abiimus.“ (Plaut. Amph. 807)[1]
- [2]
- [3] „ea dona quae illic Amphitruoni sunt data / apstulimus: facile meu’ pater quod volt facit.“ (Plaut. Amph. 138–139)[1]
- [3] „tum formam una apstulit cum nomine.“ (Plaut. Amph. 600)[1]
Wortbildungen:
Übersetzungen
|
- [1–4] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „aufero“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 720–722.
Quellen:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat) .