anacliterium

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

anacliterium (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, n[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ anaclitērium anaclitēria
Genitiv anaclitēriī anaclitēriōrum
Dativ anaclitēriō anaclitēriīs
Akkusativ anaclitērium anaclitēria
Vokativ anaclitērium anaclitēria
Ablativ anaclitēriō anaclitēriīs

Worttrennung:

a·na·cli·te·ri·um, Genitiv: a·na·cli·te·rii

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch: Rücklehne

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ἀνακλιντήριον (anaklintērion→ grc[1]

Beispiele:

[1] „nam lectum eminentibus quattuor anacliteriis fecerat minuto reticulo undique inclusum eumque foliis rosae, quibus demptum esset album, replebat iacensque cum concubinis velamine de liliis facto se tegebat unctus odoribus Persicis.“ (Spart. Ael. 5,7)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „anacliterium“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 411.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „anacliterium“ Spalte 13.

Quellen:

  1. Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „anacliterium“ Spalte 13.
  2. Ernst Hohl (Herausgeber): Scriptores Historiae Augustae. stereotype, korrigierte 1. Auflage. Volumen I, B. G. Teubner., Leipzig 1965 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 33.