apluda

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

apluda (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ aplūda aplūdae
Genitiv aplūdae aplūdārum
Dativ aplūdae aplūdīs
Akkusativ aplūdam aplūdās
Vokativ aplūda aplūdae
Ablativ aplūdā aplūdīs

Nebenformen:

adpluda, appluda

Worttrennung:

a·plu·da, Genitiv: a·plu·dae

Bedeutungen:

[1] Landwirtschaft: Spreu

Herkunft:

seit Naevius bezeugt; wahrscheinlich liegt *at-plauda ‚Herausgeschlagenes, Herabgeschlagenes‘ zugrunde, das eine Ableitung zu dem Verb plaudere → la ist[1]

Beispiele:

[1] „Non hercle apluda est hodie quam tu nequior.“ (Naev. com. 117)[2]
[1] „acus vocatur, cum per se pisitur spica tantum, aurificum ad usus, si vero in area teritur cum stipula, palea, in maiore terrarum parte ad pabula iumentorum. mili et panici et sesemae purgamenta adpludam vocant et alibi aliis nominibus.“ (Plin. nat. 18, 99)[3]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „apluda“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 495.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „apluda“ Seite 162.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „aplūda, adplūda“ Spalte 240–241.

Quellen:

  1. Michiel de Vaan: Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages. 1. Auflage. Brill, Leiden, Boston 2008, ISBN 978-90-04-16797-1 (Band 7 der Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series), „plaudo“ Seite 470–471.
  2. Otto Ribbeck (Herausgeber): Scaenicae Romanorum poesis fragmenta. 3. Auflage. Band 2: Comicorum Fragmenta, B. G. Teubner, Leipzig 1898 (Internet Archive), Seite 31.
  3. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 169.