zeugites
zeugites (Latein)[Bearbeiten]
Substantiv, m[Bearbeiten]
Kasus | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominativ | zeugītēs | zeugītae |
Genitiv | zeugītae | zeugītārum |
Dativ | zeugītae | zeugītīs |
Akkusativ | zeugītam | zeugītās |
Vokativ | zeugītēs | zeugītae |
Ablativ | zeugītā | zeugītīs |
Worttrennung:
- zeu·gi·tes, Genitiv: zeu·gi·tae
Bedeutungen:
Herkunft:
- Entlehnung aus dem altgriechischen ζευγίτης (zeugitēs☆) → grc[1]
Beispiele:
- [1] „cum igitur anno permansit inundatio, proficiunt in aucupatoriam quoque amplitudinem. vocabantur zeugitae, contra bombyciae maturius reciproco;“ (Plin. nat. 16,169)[2]
Übersetzungen[Bearbeiten]
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „zeugites“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 3573.
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „zeugites“ Seite 2343.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „zeugites“ Seite 2343.
- ↑ Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902) , Seite 43.