vilicus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

vilicus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ vīlicus vīlicī
Genitiv vīlicī vīlicōrum
Dativ vīlicō vīlicīs
Akkusativ vīlicum vīlicōs
Vokativ vīlice vīlicī
Ablativ vīlicō vīlicīs

Nebenformen:

villicus; vilico

Worttrennung:

vi·li·cus, Genitiv: vi·li·ci

Bedeutungen:

[1] Sklave oder Freigelassener, der ein Landgut (villa) verwaltet; Hofmeier, Verwalter
[2] übertragen: Person, die im kaiserlichen oder öffentlichen Dienst steht; Verwalter, Vogt

Herkunft:

seit Plautus bezeugte Ableitung zu dem Substantiv villa → la[1] mit dem Suffix -cus → la[2]

Weibliche Wortformen:

[1] vilica

Beispiele:

[1] „ubi cognovit, quo modo fundus cultus siet, opera quaeque facta infectaque sient, postridie eius diei vilicum vocet, roget quid operis siet factum, quid restet, satisne temperi opera sient confecta, possitne quae reliqua sient conficere, et quid factum vini, frumenti aliarumque rerum omnium.“ (Cato, agr. 2, 1)[3]
[1] „Haec erunt vilici officia: disciplina bona utatur. feriae serventur. alieno manum abstineat, sua servet diligenter. litibus familia supersedeat: si quis quid deliquerit, pro noxa bono modo vindicet.“ (Cato agr. 5,1)[4]

Wortbildungen:

vilicare

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Lateinischer Wikipedia-Artikel „vilicus
[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „vilicus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 3487.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „vilicus
[1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „uilicus“ Seite 2273.

Quellen:

  1. Michiel de Vaan: Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages. 1. Auflage. Brill, Leiden, Boston 2008, ISBN 978-90-04-16797-1 (Band 7 der Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series), „vicus“ Seite 675.
  2. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „uilicus“ Seite 2273.
  3. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 9.
  4. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 13.