iudicialis

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

iudicialis (Latein)[Bearbeiten]

Adjektiv[Bearbeiten]

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv iūdiciālis iūdiciālis iūdiciāle
Komparativ
Superlativ
Alle weiteren Formen: Flexion:iudicialis

Worttrennung:

iu·di·ci·a·lis

Bedeutungen:

[1] sich auf das Gericht beziehend, zum Gericht gehörig; Gerichts-, gerichtlich
[2] Rhetorik: zur Anklage oder Verteidigung dienend; judizial, Gerichts-

Herkunft:

Ableitung zu dem Substantiv iudicium → la mit dem Suffix -alis → la[1]

Beispiele:

[1]
[2] „Tria genera sunt causarum, quae recipere debet orator: demonstrativum, deliberativum, iudiciale. […] Iudicale est, quod positum est in controversia et quod habet accusationem aut petitionem cum defensione.“ (Rhet. Her. 1,2)[2]
[2] „Aristoteles autem, qui huic arti plurima adiumenta atque ornamenta subministravit, tribus in generibus rerum versari rhetoris officium putavit, demonstrativo, deliberativo, iudiciali. […] iudiciale, quod positum in iudicio habet in se accusationem et defensionem aut petitionem et recusationem.“ (Cic. inv. 1,7)[3]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „iudicialis“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 482.
[1, 2] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „iudicialis
[1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „iudicialis“ Seite 1075.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „iudicialis“ Seite 1075.
  2. Friedrich Marx, Winfried Trillitzsch (Herausgeber): Incerti auctoris de ratione dicendi ad C. Herennium Lib. IV. In: Scripta quae manserunt omnia. stereotype, korr. und erw. 2. Auflage. Fasc. 2, B. G. Teubner, Leipzig 1964 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1923), Seite 2.
  3. Marcus Tullius Cicero: Rhetorici libri qui vocantur de inventione. In: Eduard Ströbel (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 2, B. G. Teubner, Stuttgart 1977, ISBN 3-519-01170-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1915), Seite 7.