favitor

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

favitor (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ favitor favitōrēs
Genitiv favitōris favitōrum
Dativ favitōrī favitōribus
Akkusativ favitōrem favitōrēs
Vokativ favitor favitōrēs
Ablativ favitōre favitōribus

Nebenformen:

fautor

Worttrennung:

fa·vi·tor, Genitiv: fa·vi·to·ris

Bedeutungen:

[1] archaisch: Gönner, Begünstiger
[2] archaisch, Theater: Claqueur

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb favere → la

Beispiele:

[1]
[2] „nunc hoc me orare a vobis iussit Iuppiter / ut conquistores singula in subsellia / eant per totam caveam spectatoribus, / si quoi favitores delegatos viderint, / ut is in cavea pignus capiantur togae;“ (Plaut. Amph. prol. 64–68)[1]
[2] „virtute ambire oportet, non favitoribus. / sat habet favitorum semper qui recte facit, / si illis fides est quibus est ea res in manu.“ (Plaut. Amph. prol. 78–80)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „fautor“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2703.
[1, 2] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „favitor

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 64–68.
  2. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 78–80.