consuetio

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

consuetio (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ consuētio consuētiōnēs
Genitiv consuētiōnis consuētiōnum
Dativ consuētiōnī consuētiōnibus
Akkusativ consuētiōnem consuētiōnēs
Vokativ consuētio consuētiōnēs
Ablativ consuētiōne consuētiōnibus

Worttrennung:

con·sue·tio, Genitiv: con·sue·ti·o·nis

Bedeutungen:

[1] vertrauter Umgang, Intimitäten, Geschlechtsverkehr

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb consuescere → la mit dem Suffix -tio → la[1]

Beispiele:

[1] „sed Alcumenai huius honoris gratia / pater curavit uno ut fetu fieret, / uno ut labore apsolvat aerumnas duas / et ne in suspicione ponatur stupri / et clandestina ut celetur consuetio.“ (Plaut. Amph. 486–490)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „consuetio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 1568.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „consuetio
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „consuetio“ Seite 464.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „consuetio“ Seite 464.
  2. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).