autopyrus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

autopyrus (Latein)[Bearbeiten]

Adjektiv[Bearbeiten]

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv autopȳrus autopȳra autopȳrum
Komparativ
Superlativ
Alle weiteren Formen: Flexion:autopyrus

Nebenformen:

autopyros

Worttrennung:

au·to·py·rus

Bedeutungen:

[1] aus grobem, ungesiebtem Weizenmehl; Weizenschrot-

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen αὐτόπυρος (autopyros→ grc[1]

Beispiele:

[1] „Habuimus tamen in primo porcum botulo coronatum et circa sangunculum et gizeria optime facta et certe betam et panem autopyrum de suo sibi, quem ego malo quam candidum;“ (Petr. 66,2)[2]
[1] „Panis hic ipse, quo vivitur, innumeras paene continet medicinas, ex aqua et oleo aut rosaceo mollit collectiones; ex aqua mulsa ad duritias valde mitigandas, ex vino ad discutienda aut quae praestringi opus sit et, si magis etiamnum, ex aceto, adversus acutas pituitae fluctiones, quas Graeci rheumatismos vocant, item ad percussa, luxata, ad omnia autem fermentatus, qui vocatur autopyrus, utilior.“ (Plin. nat. 22,138)[3]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „autopyros panis“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 750.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „autopyrus
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „autopyrus“ Seite 242.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „autopyrus“ Seite 242.
  2. Aulus Persius Flaccus; Walter Kißel (Herausgeber): Saturarum liber. 1. Auflage. de Gruyter, Berlin/New York 2007, ISBN 978-3-11-029486-9 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 61.
  3. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 483.