automatus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

automatus (Latein)[Bearbeiten]

Adjektiv[Bearbeiten]

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv automatus automata automatum
Komparativ
Superlativ
Alle weiteren Formen: Flexion:automatus

Worttrennung:

au·to·ma·tus

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] freiwillig, spontan, aus eigenem Antrieb handelnd

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen αὐτόματος (automatos→ grc[1]

Sinnverwandte Wörter:

[1] ultroneus, voluntarius

Beispiele:

[1] „apud Ephesios Venerem Automatam dixerunt, vel Epidaetiam. […] quod ergo sponte fuissent (funes) soluti, Automatae Veneri nomen sacravit, quodque cum epulas pararet virgo ei aquis fuisset advecta, Epidaetiae sacravit.“ (Serv. Aen. 1,720)[2]

Charakteristische Wortkombinationen:

[1] plausus automati – spontaner Beifall

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „automatus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 749.
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „automatus“ Spalte 1600.
[1] Georg Goetz (Herausgeber): Thesaurus glossarum emendatarum. Pars prior. In: Corpus glossariorum Latinorum. A Gustavo Loewe inchoatum. Volumen VI, B. G. Teubner, Leipzig 1899 (Internet Archive), Seite 119.
[1] Otto Jessen: Automate 2. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Band II,2, Stuttgart 1896, Spalte 2604.

Quellen:

  1. Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „automatus“ Spalte 1600.
  2. Servius Grammaticus; Georg Thilo, Hermann Hagen (Herausgeber): Servii Grammatici qui feruntur in Vergilii carmina commentarii. 1. Auflage. Vol. I: Aeneidos librorum I–V commentarii, B. G. Teubner, Leipzig 1881 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 200–201.