auguratio

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

auguratio (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ augurātio augurātiōnēs
Genitiv augurātiōnis augurātiōnum
Dativ augurātiōnī augurātiōnibus
Akkusativ augurātiōnem augurātiōnēs
Vokativ augurātio augurātiōnēs
Ablativ augurātiōne augurātiōnibus

Worttrennung:

au·gu·ra·tio, Genitiv: au·gu·ra·ti·o·nis

Bedeutungen:

[1] Religion: Weissagung durch einen Augur; Auguration

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb augurare → la mit dem Suffix -tio → la[1]

Beispiele:

[1] „quae tandem ista auguratio est ex passeribus annorum potius quam aut mensuum aut dierum?“ (Cic. div. 2,65)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „auguratio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 727.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „auguratio
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „auguratio“ Seite 234.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „auguratio“ Spalte 1368.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „auguratio“ Seite 234.
  2. Marcus Tullius Cicero: De divinatione, De fato / Timaeus. In: Wilhelm Ax (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 46, B. G. Teubner, Stuttgart 1965 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1938), Seite 92.