augitis
Erscheinungsbild
augitis (Latein)
Substantiv, f
Kasus | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominativ | augītis | — |
Genitiv | — | — |
Dativ | — | — |
Akkusativ | — | — |
Vokativ | — | — |
Ablativ | — | — |
Anmerkung:veraltete Vorlage
- Handschriftlich ist die Form augites an der zitierten Stelle überliefert, jedoch konjiziert Ludwig von Jan zu augitis, der im Index überlieferten Form.
Anmerkung:veraltete Vorlage
- Das Genus des Substantivs augitis lässt sich aus der überlieferten Textstelle nicht ermitteln. Daher verzichtet der Thesaurus Linguae Latinae auf eine Angabe des Genus.[1] Jedoch ist das Femininum in Analogie zu altgriechisch αὐγῖτις (augitis☆) → grc denkbar.
Worttrennung:
- au·gi·tis
Bedeutungen:
- [1] Mineralogie: meergrüner Edelstein
Synonyme:
- [1] callaina
Beispiele:
- [1] „Augitis non alia videtur multis esse quam callaina.“ (Plin. 37, 147)[2]
Übersetzungen
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „augites“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 726.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1 , Spalte 1359.
Quellen:
- ↑ Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1 , Spalte 1359.
- ↑ Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen V. Libri XXXI–XXXVII, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71654-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897) , Seite 447.