archigallus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

archigallus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ archigallus archigallī
Genitiv archigallī archigallōrum
Dativ archigallō archigallīs
Akkusativ archigallum archigallōs
Vokativ archigalle archigallī
Ablativ archigallō archigallīs

Worttrennung:

ar·chi·gal·lus, Plural: ar·chi·gal·li

Bedeutungen:

[1] Religion: Oberpriester der Kybele

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ἀρχίγαλλος (archigallos→ grc[1]

Oberbegriffe:

[1] gallus

Beispiele:

[1] „pinxit et archigallum, quam picturam amavit Tiberius princeps […].“ (Plin. nat. 35,70)[2]
[1] „C. Camerius Crescens archigallus Matris deum Magnae Idaeae et Attis“ (CIL 6,2183)[3]
[1] „Quodsi sic his omnibus constitutis Luna se aliqua radiatione coniunxerit vel si cum ipsis fuerit inventa, archigallos facient et qui virilia propriis sibi amputent manibus.“ (Firm. math. 3,5,24)[4]
[1] „Sed is sic ut diximus in his signis et cum ista stellarum societate Venus posita, ita ut in feminino signo fuerit inventa et Luna per quadraturn vel per diametrum crescens lumine simili modo etiam ipsa in feminino signo constituta Martern respexerit, faciet eunuchos aut abscises archigallos aut hermafroditos, et qui semper haec agunt et patientur, quae mulieres pati consueverunt praeposteris libidinum ardoribus agitatae.“ (Firm. math. 3,6,22)[5]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „archigallus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 544.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „archigallus
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Der kleine Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. G. Freytag, München 1969, Seite 68, Eintrag „archigallus“
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „archigallus“ Seite 179.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „archigallus“ Spalte 461.
[1] Franz Cumont: Archigallus. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Band II,1, Stuttgart 1895, Spalte 484.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „archigallus“ Seite 179.
  2. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen V. Libri XXXI–XXXVII, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71654-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 255.
  3. Corpus Inscriptionum Latinarum, Band 6, 2183
  4. Iulius Firmicus Maternus; Wilhelm Kroll, Franz Skutsch (Herausgeber): Matheseos Libri VIII. stereotype 1. Auflage. Fasciculus prior libros IV priores continens, B. G. Teubner, Leipzig 1968 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 136.
  5. Iulius Firmicus Maternus; Wilhelm Kroll, Franz Skutsch (Herausgeber): Matheseos Libri VIII. stereotype 1. Auflage. Fasciculus prior libros IV priores continens, B. G. Teubner, Leipzig 1968 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 150.