adiurare

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

adiurare (Latein)[Bearbeiten]

Verb[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular adiūrō
2. Person Singular adiūrās
3. Person Singular adiūrat
1. Person Plural adiūrāmus
2. Person Plural adiūrātis
3. Person Plural adiūrant
Perfekt 1. Person Singular adiūrāvī
Imperfekt 1. Person Singular adiūrābam
Futur 1. Person Singular adiūrābō
PPP adiūrātus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular adiūrem
Imperativ Singular adiūrā
Plural adiūrāte
Alle weiteren Formen: Flexion:adiurare

Worttrennung:

ad·iu·ra·re

Bedeutungen:

[1] transitiv, auch mit AcI: eidlich versichern, schwören
[2] transitiv: (bei jemandem) schwören

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb iurare → la mit dem Präfix ad- → la

Beispiele:

[1] „non edepol faciam, neque me perpetiar probri / falso insimulatam, quin ego illum aut deseram / aut sati’ faciat mi ille atque adiuret insuper / nolle esse dicta quae in me insontem protulit.“ (Plaut. Amph. 887–890)[1]
[2]

Wortbildungen:

adiuramentum, adiuratio, adiurator

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „2. adiuro“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 128.
[1, 2] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „adiuro
[1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „adiuro“ Seite 51.

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).