accentor

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

accentor (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ accentor accentōrēs
Genitiv accentōris accentōrum
Dativ accentōrī accentōribus
Akkusativ accentōrem accentōrēs
Vokativ accentor accentōrēs
Ablativ accentōre accentōribus

Worttrennung:

ac·cen·tor, Genitiv: ac·cen·to·ris

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch, Musik: Person, die mit anderen in derselben Stimme singt

Herkunft:

Ableitung zu dem Substantiv cantor → la[1] mit dem Präfix ad- → la

Beispiele:

[1] „Tres autem gradus sunt in cantando: primus succentoris, secundus incentoris, tertius accentoris.“ (Isid. etym. 6,19,13)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „accentor“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 53.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „accentor“ Spalte 280.

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „accentor“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 53.
  2. Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus I libros I–X continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis)