ablaqueatio

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

ablaqueatio (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ ablaqueātio ablaqueātiōnēs
Genitiv ablaqueātiōnis ablaqueātiōnum
Dativ ablaqueātiōnī ablaqueātiōnibus
Akkusativ ablaqueātiōnem ablaqueātiōnēs
Vokativ ablaqueātio ablaqueātiōnēs
Ablativ ablaqueātiōne ablaqueātiōnibus

Worttrennung:

ab·la·que·a·tio, Genitiv: ab·la·que·a·ti·o·nis

Bedeutungen:

[1] Gartenbau: Auflockerung der Erde an den Wurzeln; Räumen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb ablaqueare → la mit dem Suffix -tio → la[1]

Beispiele:

[1] „[murra] gaudet rastris atque ablaqueationibus, melior radice refrigerata.“ (Plin. nat. 12,66)[2]
[1] „in quadripertita quam proximum oneri adminiculum esse debet, ne tamen inpedimentum sentiat ablaqueatio, cubito abesse non amplius, ablaqueari autem prius quam putari iubent.“ (Plin. nat. 17,194)[3]
[1] „communia ablaqueatio, adcumulatio, adflari radices aut cooperiri, riguus dato potu vel ablato, fimum suco tfefectis, putatio levandis onere, item suco emisso quaedam veluti detractio sanguinis, circumrasio corticis, vitium extenuatio et domitura palmitum, gemmarum, si frigus retorridas hirtasque fecerit, repumicatio et quaedam politura.“ (Plin. nat. 17,246)[4]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „ablaqueatio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 20.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „ablaqueatio“ Seite 8.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „ablaqueatio“ Spalte 103.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „ablaqueatio“ Seite 8.
  2. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen II. Libri VII–XV, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71651-6 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1909), Seite 398.
  3. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 120.
  4. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 134–135.