xylobalsamum

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

xylobalsamum (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, n[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ xylobalsamum xylobalsama
Genitiv xylobalsamī xylobalsamōrum
Dativ xylobalsamō xylobalsamīs
Akkusativ xylobalsamum xylobalsama
Vokativ xylobalsamum xylobalsama
Ablativ xylobalsamō xylobalsamīs

Worttrennung:

xy·lo·bal·sa·mum, Genitiv: xy·lo·bal·sa·mi

Bedeutungen:

[1] als Gewürz genutztes Holz des Balsambaumes; Balsamholz

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ξυλοβάλσαμον (xylobalsamon→ grc[1]

Beispiele:

[1] „piperis et rotundi et longi, Hammoniaci thymiamatis, bdelli, iridis Illyricae, cardamomi, amomi, xylobalsami, turis masculi, murrae, resinae aridae, singulorum p. 𐆖 X;“ (Cels. 5,18,7,B)[2]
[1] „xylobalsamum vocatur et coquitur in unguentis.“ (Plin. nat. 12,118)[3]
[1] „hoc multo erat celeberrimum Menandri poetae comici aetate; postea successit propter gloriam appellatum megalium, ex oleo balanino, calamo, iunco, xylobalsamo, casia, resina.“ (Plin. nat. 13,13)[4]
[1] „Aloes pondo assis trientem, croci, cinnami, nardi Syriacae spicae, asari, xylobalsami, mastiches Chiae, singulorum p. 𐆖 VI.“ (Scrib. Larg. 110)[5]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „xylobalsamum“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 3569.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „xylobalsamum“ Seite 2342.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „xylobalsamum“ Seite 2342.
  2. Aulus Cornelius Celsus; Friedrich Marx (Herausgeber): Artium A. Corneli Celsi quae supersunt. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig/Berlin 1915 (Corpus Medicorum Latinorum Volumen I, Digitalisat), Seite 196.
  3. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen II. Libri VII–XV, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71651-6 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1909), Seite 415.
  4. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen II. Libri VII–XV, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71651-6 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1909), Seite 424.
  5. Scribonius Largus; Georg Helmreich (Herausgeber): Conpositiones. 1. Auflage. Teubner, Leipzig 1887 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 47–48.