occatio

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

occatio (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ occātio occātiōnēs
Genitiv occātiōnis occātiōnum
Dativ occātiōnī occātiōnibus
Akkusativ occātiōnem occātiōnēs
Vokativ occātio occātiōnēs
Ablativ occātiōne occātiōnibus

Worttrennung:

oc·ca·tio, Genitiv: oc·ca·ti·o·nis

Bedeutungen:

[1] Landwirtschaft: Eggen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb occare → la mit dem Suffix -tio → la[1]

Beispiele:

[1] „quae cum gremio mollito ac subacto sparsum semen excepit, primum id occaecatum cohibet, ex quo occatio quae hoc efficit, nominata est, […].“ (Cic. sen. 51)[2]
[1] „melior ea vino, quoniam sibi ipsa non obumbrat adsiduoque sole coquitur et adflatum magis sentit, celerius rorem dimittit, pampinationi quoque et occationi omnique operi facilior.“ (Plin. nat. 17,165)[3]
[1] „Aratione per traversum iterata occatio sequitur, ubi res poscit, crate vel rastro, et sato semine iterator haec quoque, ubi consuetude patitur, crate contenta vel tabula aratro adnexa — quod vocant lirare — operiente semina;“ (Plin. nat. 18,180)[4]
[1] „occatio occaecatio est“ (Sept. poet. 3)[5]
[1] „Occatio est cum rustici satione facta bubus dimissis grandes glebas caedunt ac ligonibus frangunt: et dicta occatio quasi obcaecatio, quod operiat semina.“ (Isid. etym. 17,2,4)[6]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „occatio“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 1295.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „occatio
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „occatio“ Seite 1356.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 9. Band, 2. Teil O – Ozynosus, Teubner, Leipzig 1968–1981, ISBN 3-322-00000-1, „occatio“ Spalte 342.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „occatio“ Seite 1356.
  2. Marcus Tullius Cicero: Cato maior, Laelius, De gloria. In: Otto Plasberg, Karl Simbeck (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 47, K. G. Saur, München/Leipzig 2005 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1917), Seite 27.
  3. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 112.
  4. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 192.
  5. Jürgen Blänsdorf (Herausgeber): Fragmenta poetarum Latinorum epicorum et lyricorum. Praeter Enni Annales et Ciceronis Germanicique Aratea. 4. vermehrte Auflage. De Gruyter, Berlin, New York 2011, ISBN 978-3-11-020915-0, Seite 351.
  6. Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus I libros I–X continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis).