iubere

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

iubere (Latein)[Bearbeiten]

Verb[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular iubeō
2. Person Singular iubēs
3. Person Singular iubet
1. Person Plural iubēmus
2. Person Plural iubētis
3. Person Plural iubent
Perfekt 1. Person Singular iussī
Imperfekt 1. Person Singular iubēbam
Futur 1. Person Singular iubēbo
PPP iussus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular iubeam
Imperativ Singular iubē
Plural iubēte
Alle weiteren Formen: Flexion:iubere

Worttrennung:

iu·be·re

Bedeutungen:

[1] transitiv: befehlen, anordnen

Beispiele:

[1] „tumque remos iussit religare struppis“ (Andr. poet. 16)[1]
[1] „sive qui ambissent palmam his histrionibus / seu quoiquam artifici (seu per scriptas litteras / seu qui ipse ambisset seu per internuntium), / sive adeo aediles perfidiose quoi duint, / sirempse legem iussit esse Iuppiter, / quasi magistratum sibi alterive ambiverit.“ (Plaut. Amph. prol. 69–74)[2]

Wortbildungen:

iussere, iussum, iussus

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „iubeo“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 476-478.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „iubeo

Quellen:

  1. Jürgen Blänsdorf (Herausgeber): Fragmenta poetarum Latinorum epicorum et lyricorum. Praeter Enni Annales et Ciceronis Germanicique Aratea. 4. vermehrte Auflage. De Gruyter, Berlin, New York 2011, ISBN 978-3-11-020915-0, Seite 26.
  2. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 69–74.