februare

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

februare (Latein)[Bearbeiten]

Verb[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular februō
2. Person Singular februās
3. Person Singular februat
1. Person Plural februāmus
2. Person Plural februātis
3. Person Plural februant
Perfekt 1. Person Singular februāvī
Imperfekt 1. Person Singular februābam
Futur 1. Person Singular februābō
PPP februātus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular februem
Imperativ Singular februā
Plural februāte
Alle weiteren Formen: Flexion:februare

Worttrennung:

fe·bru·a·re

Bedeutungen:

[1] transitiv, Religion: reinigen, sühnen

Herkunft:

seit Varro bezeugte Ableitung zu dem Substantiv februum → la[1]

Sinnverwandte Wörter:

[1] lustrare, purgare

Beispiele:

[1] „ego magis arbitror Februarium a die februato, quod tum februatur populus, id est lupercis nudis lustratur antiquum oppidum Palatinum gregibus humanis cinctum.“ (Var. LL 6,34)[2]
[1] „in eorum enim saeris, liba cum sunt facta, incernere soient farris semine; ac dicere se ea februare, id est pura facere“ (Varro frg. bei Non. p. 114)[3]
[1] „Februarius mensis dictus, quod tum, id est extremo mense anni, populus februaretur, id est lustraretur ac purgaretur, vel a Iunone Februata, quam alii Februalem, Romani Februlim vocant, quod ipsi eo mense sacra fiebant, eiusque feriae erant Lupercalia, quo die mulieres februabantur a lupercis amiculo Iunonis, id est pelle caprina; quam ob causam is quoque dies Februatus appellabatur.“ (Paul. Fest. p.85)[4]

Wortbildungen:

februatio, februatus

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „februo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2710.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „februo“ Seite 749.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 6. Band, 1. Teil F – Fysis, Teubner, Leipzig 1912–1924, ISBN 3-322-00000-1, „februo“ Spalte 413.

Quellen:

  1. Michiel de Vaan: Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages. 1. Auflage. Brill, Leiden, Boston 2008, ISBN 978-90-04-16797-1 (Band 7 der Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series), „februum“ Seite 208.
  2. Marcus Terentius Varro; Georg Goetz, Fritz Schöll (Herausgeber): De lingua Latina. Quae supersunt. Accedunt grammaticorum Varronis librorum fragmenta. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1910 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 71.
  3. Nonius Marcellus; Wallace. M. Lindsay (Herausgeber): De compendiosa doctrina. stereotype 1. Auflage. Volumen I Libri I–III, argumentum, indicem siglorum et praefationem continens, K. G. Saur, München/Leipzig 2003, ISBN 3-598-71261-8 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1903), Seite 164.
  4. Sextus Pompeius Festus; Wallace Martin Lindsay (Herausgeber): De verborum significatu quae supersunt cum Pauli epitome. stereotype Auflage der 1. Auflage. B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1997 (Erstauflage 1913), ISBN 3-519-01349-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 75–76.