argutari

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

argutari (Latein)[Bearbeiten]

Verb[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular argūtor
2. Person Singular argūtāris
3. Person Singular argūtātur
1. Person Plural argūtāmur
2. Person Plural argūtāminī
3. Person Plural argūtāntur
Perfekt 1. Person Singular argūtātus sum
Imperfekt 1. Person Singular argūtābar
Futur 1. Person Singular argūtābor
PPP
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular argūter
Imperativ Singular argūtāre
Plural argūtāminī
Alle weiteren Formen: Flexion:argutari

Worttrennung:

ar·gu·ta·ri

Bedeutungen:

[1] intransitiv: schwatzen, schwätzen, vorschwätzen, plaudern, plappern

Herkunft:

Ableitung zu dem Adjektiv argutus → la[1]

Beispiele:

[1] „pergin argutarier? / quid apud hasce aedis negoti est tibi?“ (Plaut. Amph. 349–350)[2]

Wortbildungen:

argutare, argutatio, argutator

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „argutor“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 568.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „argutor
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „argutor“ Seite 185.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „argutor“ Seite 185.
  2. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).