Sophene
Sophene (Latein)[Bearbeiten]
Substantiv, f, Toponym[Bearbeiten]
Kasus | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominativ | Sophēnē | — |
Genitiv | Sophēnēs | — |
Dativ | Sophēnae | — |
Akkusativ | Sophēnēn | — |
Vokativ | Sophēnē | — |
Ablativ | Sophēnē | — |
Worttrennung:
- So·phe·ne, Genitiv: So·phe·nes
Bedeutungen:
- [1] Gebiet im westlichen Armenien; Sophene
Herkunft:
- Entlehnung aus dem altgriechischen Σοφηνή (Sophēnē☆) → grc
Beispiele:
- [1] „Cappadoces mea signa timent et dedita sacris / incerti Iudaea dei mollisque Sophene, / Armenios Cilicasque feros Taurumque subegi: / quod socero bellum praeter civile reliqui?“ (Luc. 2, 592–595)[1]
- [1] „namque Palaestine vocabatur qua contingit Arabas, et Iudaea et Coele, dein Phoenice et qua recedit intus Damascena, ac magis etiamnum meridiana Babylonia, eadem Mesopotamia inter Euphraten et Tigrin quaque transit Taurum Sophene, citra vero eam Commagene et ultra Armeniam Adiabene, Assyria ante dieta, et ubi Ciliciam attingit Antiochia.“ (Plin. nat. 5, 66)[2]
Übersetzungen[Bearbeiten]
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „Sophene“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2730.
Quellen:
- ↑ Marcus Annaeus Lucanus; D. R. Shackleton Bailey (Herausgeber): De bello civili. Libri X. 2. Auflage. De Gruyter, Berlin, New York 2009, ISBN 978-3-598-71502-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana) , Seite 45.
- ↑ Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen I. Libri I–VI, K. G. Saur, München/Leipzig 1996, ISBN 3-519-11650-2 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1906) , Seite 388.