nux Abellana

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

nux Abellana (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f, Wortverbindung[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ nux Abellāna nucēs Abellānae
Genitiv nucis Abellānae nucum Abellānārum
Dativ nucī Abellānae nucibus Abellānīs
Akkusativ nucem Abellānam nucēs Abellānās
Vokativ nux Abellāna nucēs Abellānae
Ablativ nuce Abellānā nucibus Abellānīs

Nebenformen:

nux Avellana

Worttrennung:

nux A·bel·la·na, Genitiv: nu·cis A·bel·la·nae

Bedeutungen:

[1] Botanik: Frucht des Haselnussstrauchs; Haselnuss

Herkunft:

Wortverbindung aus dem Substantiv nux → la und dem Adjektiv Abellanus → la

Synonyme:

[1] Kurzform: Abellana
[1] nucleus Abellanus

Oberbegriffe:

[1] nux

Beispiele:

[1] „sub urbe hortum omne genus, coronamenta omne genus, bulbos Magaricos, murtum coniugulum et album et nigrum, loream delphicam et cypream et silvaticam, nuces calvas, abellanas, praenestinas, graecas: haec facito uti serantur.“ (Cato, agr. 8, 2)[1]
[1] „Saccaron et Arabia fert, sed laudatius India. est autem mel in harundinibus collectum, cummium modo candidum, dentibus fragile, amplissimum nucis abellanae magnitudine, ad medicinae tantum usum.“ (Plin. nat. 12,32)[2]
[1] „arbor est heliotropio, quam dicemus inter herbas, simili folio, fructus magnitudine abellanae nucis.“ (Plin. nat. 12,100)[3]
[1] „est trans Alpes arbor simillima aceri albo materie, quae vocatur staphylodendron. fert siliquas et in iis nucleos sapore nucis abellanae.“ (Plin. nat. 16,69)[4]
[1] „Cato propagari praeter vitem tradit ficum, oleam, punicam, malorum genera omnia, laurus, pruna, myrtum, nuces abellanas et Praenestinas, platanum.“ (Plin. nat. 17,96)[5]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „Abella“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 12.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „Abellanus“ Seite 5.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „Abella“ Spalte 64–65.

Quellen:

  1. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 19–20.
  2. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen II. Libri VII–XV, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71651-6 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1909), Seite 387.
  3. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen II. Libri VII–XV, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71651-6 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1909), Seite 409.
  4. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 18.
  5. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 92.