ludificatus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

ludificatus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ lūdificātus
Genitiv lūdificātūs
Dativ lūdificātuī
Akkusativ lūdificātum
Vokativ lūdificātus
Ablativ lūdificātū

Worttrennung:

lu·di·fi·ca·tus, Genitiv: lu·di·fi·ca·tus

Bedeutungen:

[1] Vorgang, jemanden zum Gespött zu machen; Verspottung

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb ludificari → la mit dem Suffix -tus → la[1]

Sinnverwandte Wörter:

[1] ludibrium

Beispiele:

[1] „Si ego minam non ultus fuero probe quam lenoni dedi, / tum profecto me sibi habento scurrae ludificatui.“ (Plaut. Poen. 1280–1281)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „ludificatus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 719.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „ludificatus
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „ludificatus“ Seite 1153.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 7. Band, 1. Teil I – Intervulsus, Teubner, Leipzig 1932–1964, ISBN 3-322-00000-1, „ludificatus“ Spalte 1766.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „ludificatus“ Seite 1153.
  2. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).