Flexion:apponere

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

apponere (Konjugation) (Latein)

zurück zu apponere


Infinite Formen

Infinitive
Infinitiv Präsens Infinitiv Perfekt Infinitiv Futur
Aktiv appōnere apposuisse appositūrum, -am, -um esse
Passiv appōnī appositum, -am, -um esse appositum īrī
Partizipien
Präsens Aktiv Perfekt Passiv Futur Aktiv
appōnēns appositus, -a, -um appositūrus, -a, -um
Gerundium, Gerundivum, Supina
Gerundium Gerundivum Supinum I Supinum II
appōnendī appōnendus, -a, -um appositum appositū


Finite Formen

Imperativ
Person Präsens Futur
Aktiv Passiv Aktiv Passiv
Sg. 2. Pers. appōne! appōnere! appōnitō! appōnitor!
Sg. 3. Pers. appōnitō! appōnitor!
Pl. 2. Pers. appōnite! appōniminī! appōnitōte!
Pl. 3. Pers. appōnuntō! appōnuntor!


Indikativ und Konjunktiv
Präsens
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. appōnō appōnam appōnor appōnar
Sg. 2. Pers. appōnis appōnās appōneris appōnāris
Sg. 3. Pers. appōnit appōnat appōnitur appōnātur
Pl. 1. Pers. appōnimus appōnāmus appōnimur appōnāmur
Pl. 2. Pers. appōnitis appōnātis appōniminī appōnāmini
Pl. 3. Pers. appōnunt appōnant appōnuntur appōnantur
Text
Imperfekt
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. appōnēbam appōnerem appōnēbar appōnerer
Sg. 2. Pers. appōnēbās appōnerēs appōnēbāris appōnerēris
Sg. 3. Pers. appōnēbat appōneret appōnēbātur appōnerētur
Pl. 1. Pers. appōnēbāmus appōnerēmus appōnēbāmur appōnerēmur
Pl. 2. Pers. appōnēbātis appōnerētis appōnēbāminī appōnerēminī
Pl. 3. Pers. appōnēbant appōnerent appōnēbantur appōnerentur
Text
Futur I
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. appōnam appōnar
Sg. 2. Pers. appōnēs appōnēris
Sg. 3. Pers. appōnet appōnētur
Pl. 1. Pers. appōnēmus appōnēmur
Pl. 2. Pers. appōnētis appōnēminī
Pl. 3. Pers. appōnent appōnentur
Text
Perfekt
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. apposuī apposuerim appositus, -a, -um sum appositus, -a, -um sim
Sg. 2. Pers. apposuistī apposueris appositus, -a, -um es appositus, -a, -um sīs
Sg. 3. Pers. apposuit apposuerit appositus, -a, -um est appositus, -a, -um sit
Pl. 1. Pers. apposuimus apposuerimus appositī, -ae, -a sumus appositī, -ae, -a sīmus
Pl. 2. Pers. apposuistis apposueritis appositī, -ae, -a estis appositī, -ae, -a sītis
Pl. 3. Pers. apposuērunt apposuerint appositī, -ae, -a sunt appositī, -ae, -a sint
Text
Plusquamperfekt
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. apposueram apposuissem appositus, -a, -um eram appositus, -a, -um essem
Sg. 2. Pers. apposuerās apposuissēs appositus, -a, -um erās appositus, -a, -um essēs
Sg. 3. Pers. apposuerat apposuisset appositus, -a, -um erat appositus, -a, -um esset
Pl. 1. Pers. apposuerāmus apposuissēmus appositī, -ae, -a erāmus appositī, -ae, -a essēmus
Pl. 2. Pers. apposuerātis apposuissētis appositī, -ae, -a erātis appositī, -ae, -a essētis
Pl. 3. Pers. apposuerant apposuissent appositī, -ae, -a erant appositī, -ae, -a essent
Text
Futur II
Aktiv Passiv
Person Indikativ Konjunktiv Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. apposuerō appositus, -a, -um erō
Sg. 2. Pers. apposueris appositus, -a, -um eris
Sg. 3. Pers. apposuerit appositus, -a, -um erit
Pl. 1. Pers. apposuerimus appositī, -ae, -a erimus
Pl. 2. Pers. apposueritis appositī, -ae, -a eritis
Pl. 3. Pers. apposuerint appositī, -ae, -a erunt