Zum Inhalt springen

tripertitus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

tripertitus (Latein)[Bearbeiten]

Adjektiv[Bearbeiten]

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv tripertītus tripertīta tripertītum
Komparativ
Superlativ
Alle weiteren Formen: Flexion:tripertitus

Nebenformen:

tripartitus

Worttrennung:

tri·per·ti·tus, tri·per·ti·ta, tri·per·ti·tum

Bedeutungen:

[1] in drei Teile geteilt; dreiteilig, dreifach

Beispiele:

[1] „Ergo amplissima est argumentatio quinquepertita; brevissima est tripertita; mediocris sublata aut exornatione aut conplexione quadripertita.“ (Rhet. Her. 2, 30)[1]
[1] „igitur quoniam in haec sunt tripertita verba, quae sunt aut nostra aut aliena aut oblivia, de nostris dicam cur sint, de alienis unde sint, de obliviis relinquam:“ (Var. LL 5, 10)[2]

Wortbildungen:

tripertitio

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „tripartitus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 3223-3224.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „tripertitus
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „tripertitus“ Seite 2177–2178.

Quellen:

  1. Friedrich Marx, Winfried Trillitzsch (Herausgeber): Incerti auctoris de ratione dicendi ad C. Herennium Lib. IV. In: Scripta quae manserunt omnia. stereotype, korr. und erw. 2. Auflage. Fasc. 2, B. G. Teubner, Leipzig 1964 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1923), Seite 50.
  2. Marcus Terentius Varro; Georg Goetz, Fritz Schöll (Herausgeber): De lingua Latina. Quae supersunt. Accedunt grammaticorum Varronis librorum fragmenta. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1910 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 6.