język polski

język polski (Polnisch)

Substantiv, m, Wortverbindung

	Singular	Plural
Nominativ	język polski	—
Genitiv	języka polskiego	—
Dativ	językowi polskiemu	—
Akkusativ	język polski	—
Instrumental	językiem polskim	—
Lokativ	języku polskim	—
Vokativ	języku polski	—

Worttrennung:

ję·zyk pol·ski, kein Plural

Aussprache:

IPA: [ˈjɛw̃zɨk ˈpɔlski], kein Plural

Hörbeispiele:  język polski ^(Info), kein Plural

Bedeutungen:

[1] Sprachwissenschaft: Polnisch

Herkunft:

Wortverbindung aus dem Substantiv język ^→ pl „die Sprache“ und dem Adjektiv polski ^→ pl „Polnisch“ in KNG-Kongruenz

Synonyme:

[1] polski, polszczyzna

Gegenwörter:

[1] język kaszubski, język połabski

Oberbegriffe:

[1] język lechicki, język zachodniosłowiański, język słowiański, język indoeuropejski

Beispiele:

[1] Uczę się języka polskiego.

Ich lerne Polnisch.

[1] Język polski jest językiem urzędowym Polski.

Polnisch ist die Amtssprache Polens.

Charakteristische Wortkombinationen:

[1] Polska (Rzeczpospolita Polska)

Übersetzungen

 [*] Übersetzungen umgeleitet

Für [1] siehe Übersetzungen zu Polnisch1 n

Referenzen und weiterführende Informationen:

[1] Polnischer Wikipedia-Artikel „język polski“

[1] PONS Polnisch-Deutsch, Stichwort: „język+polski“

[1] Słownik Języka Polskiego – PWN: „język+polski“