berullus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

berullus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ bērullos bērullī
Genitiv bērullī bērullōrum
Dativ bērullō bērullīs
Akkusativ bērullum bērullōs
Vokativ bērulle bērullī
Ablativ bērullō bērullīs

Nebenformen:

berillus, beryllos, beryllus

Worttrennung:

be·rul·lus, Genitiv: be·rul·li

Bedeutungen:

[1] Mineralogie: Beryll

Beispiele:

[1] „Eandem multis naturam aut certe similem habere berulli videntur.“ (Plin. nat. 37,76)[1]
[1] „Indi et alias quidem gemmas crystallum tinguendo adulterare invenerunt, sed praecipue berullos.“ (Plin. nat. 37,79)[2]
[1] „Diadochos berullo similis est.“ (Plin. nat. 37,157)[3]
[1] „ipse capaces / Heliadum crustas et inaequales berullo / Virro tenet phialas;“ (Iuv. 5,37–39)[4]
[1] „nam et cerauniis gemmis non ideo substantia ignita est, quod coruscent rutilato rubore, nec berullis ideo aquosa materia est, quod fluctuent colato nitore“ (Tert. anim. 9,6)[5]
Alle weiteren Informationen zu diesem Begriff befinden sich im Eintrag beryllus.
Ergänzungen sollten daher auch nur dort vorgenommen werden.
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „beryllos“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 816.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „beryllus“ Seite 253.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „beryllus“ Spalte 1930.
[1] Hugo Blümner: Beryllos 3. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Band III,1, Stuttgart 1897, Spalte 320–321.

Quellen:

  1. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen V. Libri XXXI–XXXVII, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71654-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 414.
  2. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen V. Libri XXXI–XXXVII, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71654-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 416.
  3. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen V. Libri XXXI–XXXVII, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71654-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 453.
  4. Decimus Iunius Iuvenalis; Jacob Willis (Herausgeber): Saturae sedecim. 1. Auflage. B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Stuttgart/Leipzig 1997, ISBN 3-8154-1471-7 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 48–49.
  5. Quintus Septimus Florens Tertullianus: Opera. Pars II: Opera montanistica, Brepolis, Turnholt 1954 (Corpus Christanorum, Series Latina), Seite 793.