baiolus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

bāiolus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ bāiolus bāiolī
Genitiv bāiolī bāiolōrum
Dativ bāiolō bāiolīs
Akkusativ bāiolum bāiolōs
Vokativ bāiole bāiolī
Ablativ bāiolō bāiolīs

Worttrennung:

ba·io·lus, Plural: ba·io·li

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] Lastträger

Beispiele:

[1] „Non pudet puellam amplexarei baiolum in media via?“[1]
[1] „Collo rem soluam iam omnibus quasi baiolus.[2]
[1] „Sed tamen quaero ex te, quoniam verbis inter nos contendimus, non pugnis: utrum nobis est quaerendum, quid baioli atque operarii an quid homines doctissimi senserint?“[3]
[1] „quid enim dicemus, cum Socrates Alcibiadi persuasisset, ut accepimus, eum nihil hominis esse nec quicquam inter Alcibiadem summo loco natum et quemvis baiolum interesse, cum se Alcibiades adflictaret lacrimans que Socrati supplex esset, ut sibi virtutem traderet turpitudinem que depelleret, – quid dicemus, Cleanthe?“[4]
[1] „quis ex rupiconibus, baiolis, tabernariis tam infans est, ut, si pallium accipere velit, <non> disertius maledicat?“[5]
Alle weiteren Informationen zu diesem Begriff befinden sich im Eintrag baiulus.
Ergänzungen sollten daher auch nur dort vorgenommen werden.
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „baiulus“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 778

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus, Poenulus, 1301
  2. Titus Maccius Plautus, Poenulus, 1354
  3. Marcus Tullius Cicero, Paradoxa Stoicorum, 23
  4. Marcus Tullius Cicero, Tusculanae disputationes, 3,77
  5. Apuleius, Florida, 7