avertarius
avertarius (Latein)[Bearbeiten]
Substantiv, m[Bearbeiten]
Kasus | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominativ | avertārius | avertāriī |
Genitiv | avertāriī | avertāriōrum |
Dativ | avertāriō | avertāriīs |
Akkusativ | avertārium | avertāriōs |
Vokativ | avertārie | avertāriī |
Ablativ | avertāriō | avertāriīs |
Worttrennung:
- a·ver·ta·ri·us, Genitiv: a·ver·ta·ri·i
Bedeutungen:
- [1] spätlateinisch: Pferd mit einer großen Satteltasche, Felleisenpferd
Herkunft:
Oberbegriffe:
- [1] equus
Beispiele:
- [1] „Praeterea illud adiungimus, ut parhippum vel avertarium nullus accipiat, nullus inpune praesumat, nisi eum nostrae serenitatis arbitrio aliqua necessitate cogente vir inl(ustris) magister officiorum textui evectionis addiderit.“ (Cod. Theod. 8,5,22,1)[1]
Übersetzungen[Bearbeiten]
[1] Pferd mit einer großen Satteltasche
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „avertarius“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 761.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1 , „avertarius“ Spalte 1319.
- [1] Otto Seeck: Cursus publicus. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Band IV,2, Stuttgart 1901, Spalte 1846–1863.
Quellen:
- ↑ Theodor Mommsen (Herausgeber): Theodosiani libri XVI cum constitutionibus Sirmondianis. Adsumpto apparatu P. Kruegeri. 1. Auflage. Voluminis I pars posterior: Textus cum apparatu, Weidmann, Berlin 1905 (Internet Archive) , Seite 381.