vituperatio

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

vituperatio (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ vituperātio vituperātiōnēs
Genitiv vituperātiōnis vituperātiōnum
Dativ vituperātiōnī vituperātiōnibus
Akkusativ vituperātiōnem vituperātiōnēs
Vokativ vituperātio vituperātiōnēs
Ablativ vituperātiōne vituperātiōnibus

Worttrennung:

vi·tu·pe·ra·tio, Genitiv: vi·tu·pe·ra·ti·o·nis

Bedeutungen:

[1] Äußerung von negativer Kritik; Tadel, Schelte

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb vituperare → la mit dem Suffix -tio → la[1]

Gegenwörter:

[1] laudatio, laus

Beispiele:

[1] „Tria genera sunt causarum, quae recipere debet orator: demonstrativum, deliberativum, iudiciale. Demonstrativum est, quod tribuitur in alicuius certae personae laudem vel vituperationem.“ (Rhet. Her. 1,2)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „vituperatio“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 3528.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „vituperatio
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „uituperatio“ Seite 2294.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „uituperatio“ Seite 2294.
  2. Friedrich Marx, Winfried Trillitzsch (Herausgeber): Incerti auctoris de ratione dicendi ad C. Herennium Lib. IV. In: Scripta quae manserunt omnia. stereotype, korr. und erw. 2. Auflage. Fasc. 2, B. G. Teubner, Leipzig 1964 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1923), Seite 2.