pronuntiatio

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

pronuntiatio (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ prōnuntiātio prōnuntiātiōnēs
Genitiv prōnuntiātiōnis prōnuntiātiōnum
Dativ prōnuntiātiōnī prōnuntiātiōnibus
Akkusativ prōnuntiātiōnem prōnuntiātiōnēs
Vokativ prōnuntiātio prōnuntiātiōnēs
Ablativ prōnuntiātiōne prōnuntiātiōnibus

Worttrennung:

pro·nun·ti·a·tio, Genitiv: pro·nun·ti·a·ti·o·nis

Bedeutungen:

[1] öffentliche Bekanntmachung
[2] Recht: Ausspruch, Urteil
[3] Logik: Satz
[4] Aussprechen von Worten; Äußerung
[5] Rhetorik: Vortrag der Rede
[6] meist Theater: Vortrag
[7] Art und Weise, etwas auszusprechen oder vorzutragen; Aussprache
[8] Grammatik: Laut

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb pronuntiare → la mit dem Suffix -tio → la[1]

Synonyme:

[5] actio

Beispiele:

[1]
[5] „Oportet igitur esse in oratore inventionem, dispositionem, elocutionem, memoriam, pronuntiationem. […] Pronuntiatio est vocis, vultus, gestus moderatio cum venustate.“ (Rhet. Her. 1,3)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1–8] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „pronuntiatio“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 1996.
[1–3, 5] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „pronuntiatio
[1–7] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, Seite 1637.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, Seite 1637.
  2. Friedrich Marx, Winfried Trillitzsch (Herausgeber): Incerti auctoris de ratione dicendi ad C. Herennium Lib. IV. In: Scripta quae manserunt omnia. stereotype, korr. und erw. 2. Auflage. Fasc. 2, B. G. Teubner, Leipzig 1964 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1923), Seite 2–3.