loqui

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

loquī (Latein)[Bearbeiten]

Verb, Deponens[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular loquor
2. Person Singular loqueris
3. Person Singular loquitur
1. Person Plural loquimur
2. Person Plural loquiminī
3. Person Plural loquuntur
Perfekt 1. Person Singular locūtus sum
Imperfekt 1. Person Singular loquēbar
Futur 1. Person Singular loquar
PPP
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular loquar
Imperativ Singular loquere
Plural loquiminī
Alle weiteren Formen: Flexion:loqui

Worttrennung:

lo·quī

Bedeutungen:

[1] sprechen, sagen

Beispiele:

[1] Res ipsa loquitur.
Die Sache selbst spricht.
[1] „nunc iam huc animum omnes quae loquar advortite.“ (Plaut. Amph. prol. 38)[1]

Wortbildungen:

loquacitas, loquaculus, loquax, loquela, loquella, loquentia
alloqui, eloqui, transloqui

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „loquor“ (Zeno.org)
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1, „loquor“, Seite 299

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 38.