logographus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

logographus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ logographus logographī
Genitiv logographī logographōrum
Dativ logographō logographīs
Akkusativ logographum logographōs
Vokativ logographe logographī
Ablativ logographō logographīs

Worttrennung:

lo·go·gra·phus, Genitiv: lo·go·gra·phi

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch: Rechnungsführer

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen λογογράφος (logographos→ grc[1]

Sinnverwandte Wörter:

[1] rationarius

Beispiele:

[1] „Hi quoque, qui custodes aedium vel archeotae vel logographi vel tabularii vel xenoparochi (ut in quibusdam civitatibus) vel limenarchae vel curatores ad extruenda vel reficienda aedificia publica sive palatia sive navalia vel mansiones destinantur, si tamen pecuniam publicam in operis fabricam erogent, et qui faciendis vel reficiendis navibus, ubi usus exigit, praeponuntur, muneribus personalibus adstringuntur.“ (Arcad. Charis. dig. 50,4,18,10)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „logographus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 696.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 7. Band, 2. Teil Intestabilis – Lyxipyretos, Teubner, Leipzig 1956–1978, ISBN 3-322-00000-1, „logographus“ Spalte 1612.

Quellen:

  1. Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 7. Band, 2. Teil Intestabilis – Lyxipyretos, Teubner, Leipzig 1956–1978, ISBN 3-322-00000-1, „logographus“ Spalte 1612.
  2. Theodor Mommsen, Paul Krüger (Herausgeber): Corpus iuris civilis. stereotype 15. Auflage. Volumen Primum: Institutiones, Digesta, Weidmann, Berlin 1928 (Internet Archive), Seite 899.