impuratus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

impuratus (Latein)[Bearbeiten]

Adjektiv[Bearbeiten]

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv impūrātus impūrāta impūrātum
Komparativ impūrātior impūrātior impūrātius
Superlativ impūrātissimus impūrātissima impūrātissimum
Alle weiteren Formen: Flexion:impuratus

Alternative Schreibweisen:

inpuratus

Worttrennung:

im·pu·ra·tus

Bedeutungen:

[1] moralisch verwerflich; gemein, schmutzig, schuftig; substantivisch: Schuft

Herkunft:

Ableitung zu dem Adjektiv impurus → la[1]

Sinnverwandte Wörter:

[1] infamis, nefandus, turpis

Beispiele:

[1] „quid, inpurate? quamquam Volcano studes, / cenaene caussa aut tuae mercedis gratia / nos nostras aedis postulas comburere?“ (Plaut. Aul. 359–361)[2]
[1] „nam huic alterae quae patria sit profecto nescio, / nisi scio probiorem hanc esse quam te, inpuratissume.“(Plaut. Rud. 750–751)[3]
[1] „homo inpuratus: et inpuno estne rapister?“ (Lucil. 66)[4]
  • substantivisch:
[1] „inpuratu’ me ille ut etiam inrideat?“ (Ter. Phorm. 669)[5]
[1] „tum hunc inpuratum poterimus nostro modo / ulcisci.“ (Ter. Phorm. 961–962)[6]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „impuratus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 120–121.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „impuratus
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 7. Band, 1. Teil I – Intervulsus, Teubner, Leipzig 1932–1964, ISBN 3-322-00000-1, Spalte 724–725.

Quellen:

  1. Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 7. Band, 1. Teil I – Intervulsus, Teubner, Leipzig 1932–1964, ISBN 3-322-00000-1, Spalte 724–725.
  2. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Aulularia, Vers 359–361.
  3. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Ruden, Vers 750–751.
  4. Gaius Lucilius; Friedrich Marx (Herausgeber): C. Lucilii Carminum Reliquiae. 1. Auflage. Volumen prius: Prolegomena Testimona Fasti Luciliani Carminum Reliquiae Indices, B. G. Teubner, Leipzig 1904, Seite 7.
  5. Publius Terentius Afer; Robert Kauer, Wallace Martin Lindsay (Herausgeber): Comoediae. supplementa apparatus curavit Otto Skutsch. Nachdruck der erweiterten 1. Auflage. Oxford 1961 (Erstauflage 1958) (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis), Phormio, Vers 669.
  6. Publius Terentius Afer; Robert Kauer, Wallace Martin Lindsay (Herausgeber): Comoediae. supplementa apparatus curavit Otto Skutsch. Nachdruck der erweiterten 1. Auflage. Oxford 1961 (Erstauflage 1958) (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis), Phormio, Vers 961–962.