gyrinus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

gyrinus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ gyrīnus gyrīnī
Genitiv gyrīnī gyrīnōrum
Dativ gyrīnō gyrīnīs
Akkusativ gyrīnum gyrīnōs
Vokativ gyrīne gyrīnī
Ablativ gyrīnō gyrīnīs

Worttrennung:

gy·ri·nus, Genitiv: gy·ri·ni

Bedeutungen:

[1] Zoologie: Kaulquappe

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen γυρῖνος (gyrinos→ grc[1]

Beispiele:

[1] „ranae superveniunt, prioribus pedibus alas feminae mare adprehendente, posterioribus clunes. pariunt minimas carnes nigras, quas gyrinos vocant, oculis tantum et cauda insignes, mox pedes figurantur cauda findente se in posteriores.“ (Plin. nat. 9,159; Konjektur aus chrinos)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „gyrinus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2988.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „gyrinus“ Seite 856.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis, Auxiliantibus et alliis et curatoribus fundationis Rockerfellerianae. 6. Band, 2. Teil G – Gytus, Teubner, Leipzig 1925–1934, ISBN 3-322-00000-1, „gyrinus“ Spalte 2384.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „gyrinus“ Seite 856.
  2. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen II. Libri VII–XV, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71651-6 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1909), Seite 209.