gannire
gannīre (Latein)[Bearbeiten]
Verb[Bearbeiten]
Zeitform | Person | Wortform |
---|---|---|
Präsens | 1. Person Singular | ganniō |
2. Person Singular | gannīs | |
3. Person Singular | gannit | |
1. Person Plural | gannīmus | |
2. Person Plural | gannītis | |
3. Person Plural | ganniunt | |
Perfekt | 1. Person Singular | — |
Imperfekt | 1. Person Singular | ganniēbam |
Futur | 1. Person Singular | ganniam |
PPP | — | |
Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | ganniam |
Imperativ | Singular | gannī |
Plural | gannīte | |
Alle weiteren Formen: Flexion:gannire |
Worttrennung:
- gan·ni·re
Aussprache:
- IPA: […]
- Hörbeispiele: —
Bedeutungen:
- [1] von Tieren: kläffen
- [2] übertragen: belfern, keifen
Beispiele:
- [1] „Nictit canis in odorandis ferarum vestigis leviter ganniens, ut Ennius in lib. X: "veluti si quando vinclis venatica velox apta solet, si forte ex nare sagaci sensit, voce sua nictit ululatque ibi acute", unde ipsa gannitio.“[1]
- [2] „Gannit odiosus omni totae familiae.“[2]
- [2] „Quid ille gannit?“[3]
- [2] „Non sum tam criminosa, quam tu, vipera:
Gannire ad aurem numquam didici dominicam.“[4] - [2] „mule nihil sentis. si nostri oblita taceret
sana esset nunc quod gannit et obloquitur
non solum meminit sed quae multo acrior est res
irata est hoc est uritur et loquitur.“[5]
Wortbildungen:
Übersetzungen[Bearbeiten]
- [1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „gannio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2902
- [1, 2] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 , Seite 222
Quellen: