gannire

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

gannīre (Latein)[Bearbeiten]

Verb[Bearbeiten]

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular ganniō
2. Person Singular gannīs
3. Person Singular gannit
1. Person Plural gannīmus
2. Person Plural gannītis
3. Person Plural ganniunt
Perfekt 1. Person Singular
Imperfekt 1. Person Singular ganniēbam
Futur 1. Person Singular ganniam
PPP
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular ganniam
Imperativ Singular gannī
Plural gannīte
Alle weiteren Formen: Flexion:gannire

Worttrennung:

gan·ni·re

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] von Tieren: kläffen
[2] übertragen: belfern, keifen

Beispiele:

[1] „Nictit canis in odorandis ferarum vestigis leviter ganniens, ut Ennius in lib. X: "veluti si quando vinclis venatica velox apta solet, si forte ex nare sagaci sensit, voce sua nictit ululatque ibi acute", unde ipsa gannitio.[1]
[2] „Gannit odiosus omni totae familiae.“[2]
[2] „Quid ille gannit?[3]
[2] „Non sum tam criminosa, quam tu, vipera:
Gannire ad aurem numquam didici dominicam.“[4]
[2] „mule nihil sentis. si nostri oblita taceret
sana esset nunc quod gannit et obloquitur
non solum meminit sed quae multo acrior est res
irata est hoc est uritur et loquitur.“[5]

Wortbildungen:

gannitio, gannitus, oggannire

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „gannio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2902
[1, 2] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1, Seite 222

Quellen:

  1. Sextus Pompeius Festus, Epitomae operis de verborum significatu Verrii Flacci, 177
  2. Titus Maccius Plautus, Fragmenta fabularum incertarum, 3
  3. Publius Terentius Afer, Adelphoe, 556
  4. Lucius Afranius, Comoediarum togatarum fragmenta, 282–283
  5. Gaius Valerius Catullus, Carmina, 83, 3–6