certative

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

certative (Latein)[Bearbeiten]

Adverb[Bearbeiten]

Positiv Komparativ Superlativ
certātīvē

Worttrennung:

cer·ta·ti·ve, keine Steigerung

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch: Streit erregend

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb certare → la[1]

Beispiele:

[1] „Fuit autem praecipue clementissimus, castus, fortis, gratus colloquentibus, sine ulla tristitia, et licet, qui cum eo disputarent, certative quaestiones inferrent, tamen more solito sapienter et disciplinabiliter crescentem sedabat saepe contentionem et ad mensuram debitam protinus transferebat loquentiumque sibi strepitum temperabat eorumque mores veluti quadam regula componebat.“ (Cassiod. hist. 1, 11, 16)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „certative“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 1093.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 3. Band C – Comus, Teubner, Leipzig 1906–1912, ISBN 3-322-00000-1, „certative“ Spalte 890.

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „certative“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 1093.
  2. Cassiodorus Epiphanius; Walter Jacob, Rudolf Hanslik (Herausgeber): Historia ecclesiastica tripartita. Historiae ecclesiasticae ex Socrate Sozomeno et Theodorito in unum collectae et nuper de Graeco in Latinum translatae libri numero duodecim. Hölder-Pichler-Tempsky, Wien 1952 (Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, Band 71), Seite 37.