bubalus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

būbalus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ būbalus būbalī
Genitiv būbalī būbalōrum
Dativ būbalō būbalīs
Akkusativ būbalum būbalōs
Vokativ būbale būbalī
Ablativ būbalō būbalīs

Nebenformen:

[2] bufalus

Worttrennung:

bū·ba·lus, Genitiv: bū·ba·lī

Bedeutungen:

[1] die (afrikanische) Gazelle
[2] der Büffel, der Büffelochse

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen βούβαλος (bubalos→ grc[1][2]

Beispiele:

[1, 2] „paucissima Scythia gignit inopia fruticum, pauca contermina illi Germania, inignia tamen boum ferorum genera, iubatos bisontes excellentique et vi et velocitate uros, quibus inperitum volgus bubalorum nomen inponit, cum id gignat Africa vituli potius cervique quadam similitudine.“ (Plin. 8, 38)[3]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1, 2] Lateinischer Wikipedia-Artikel „bubalus
[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „bubalus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 870.

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „bubalus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 870.
  2. Alfred Ernout, Alfred Meillet: Dictionnaire étymologique de la langue latine. Histoire des mots. durch Jacques André vermehrte und korrigierte Neuauflage der 4. Auflage. Klincksieck, Paris 2001, ISBN 2-252-03277-4, Seite 77.
  3. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 90.