brunicus
brunicus (Latein)[Bearbeiten]
Substantiv, m[Bearbeiten]
Kasus | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominativ | brunicus | brunicī |
Genitiv | brunicī | brunicōrum |
Dativ | brunicō | brunicīs |
Akkusativ | brunicum | brunicōs |
Vokativ | brunice | brunicī |
Ablativ | brunicō | brunicīs |
Nebenformen:
Worttrennung:
- bru·ni·cus, Genitiv: bru·ni·ci
Bedeutungen:
- [1] spätlateinisch: kleines Pferd
Herkunft:
- vielleicht durch das germanische brun beeinflusste Nebenform zu buricus → la[1]
Beispiele:
- [1] „Mannus vero equus brevior, quem vulgo brunicum vocant.“ (Isid. etym. 12,1,55)[2]
Übersetzungen[Bearbeiten]
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1 , „buricus“ Spalte 2250–2251.
- [1] Du Cange et al.; Léopold Favre (Herausgeber): Glossarium mediae et infimae latinitatis. Niort 1883-87 : „brunicus“
Quellen:
- ↑ Alfred Ernout, Alfred Meillet: Dictionnaire étymologique de la langue latine. Histoire des mots. durch Jacques André vermehrte und korrigierte Neuauflage der 4. Auflage. Klincksieck, Paris 2001, ISBN 2-252-03277-4 , „*buricus“ Seite 78.
- ↑ Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus I libros I–X continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis)