brunicus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

brunicus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ brunicus brunicī
Genitiv brunicī brunicōrum
Dativ brunicō brunicīs
Akkusativ brunicum brunicōs
Vokativ brunice brunicī
Ablativ brunicō brunicīs

Nebenformen:

buricus

Worttrennung:

bru·ni·cus, Genitiv: bru·ni·ci

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch: kleines Pferd

Herkunft:

vielleicht durch das germanische brun beeinflusste Nebenform zu buricus → la[1]

Beispiele:

[1] „Mannus vero equus brevior, quem vulgo brunicum vocant.“ (Isid. etym. 12,1,55)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „buricus“ Spalte 2250–2251.
[1] Du Cange et al.; Léopold Favre (Herausgeber): Glossarium mediae et infimae latinitatis. Niort 1883-87: „brunicus

Quellen:

  1. Alfred Ernout, Alfred Meillet: Dictionnaire étymologique de la langue latine. Histoire des mots. durch Jacques André vermehrte und korrigierte Neuauflage der 4. Auflage. Klincksieck, Paris 2001, ISBN 2-252-03277-4, „*buricus“ Seite 78.
  2. Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus I libros I–X continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis)