axio
axio (Latein)[Bearbeiten]
Substantiv, f[Bearbeiten]
Kasus | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominativ | axio | axiōnēs |
Genitiv | axiōnis | axiōnum |
Dativ | axiōnī | axiōnibus |
Akkusativ | axiōnem | axiōnēs |
Vokativ | axio | axiōnēs |
Ablativ | axiōne | axiōnibus |
Worttrennung:
- a·xio, Genitiv: a·xio·nis
Bedeutungen:
- [1] Zoologie: Ohreule
Herkunft:
- die Herkunft ist unbekannt[1]
Oberbegriffe:
- [1] avis
Beispiele:
- [1] „otus bubone minor est, noctuis maior, auribus plumeis eminentibus, unde et nomen illi — quidam Latine axionem vocant —, imitatrix alias avis ac parasita et quodam genere saltatrix.“ (Plin. nat. hist. 10, 68)[2]
- [1] „Glaucomata dicunt Magi cerebro catuli septem dierum emendari specillo demisso in dexteram partem, si dexter oculus curetur, in sinistram, si sinister, aut felle recenti axionis; noctuarum est id genus, quibus pluma aurium modo micat.“ (Plin. nat. hist. 29, 117)[3]
Übersetzungen[Bearbeiten]
- [1] Lateinischer Wikipedia-Artikel „axio“
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „axio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 768.
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „axio“ Seite 243.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „axio“ Seite 243.
- ↑ Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen II. Libri VII–XV, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71651-6 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1909) , Seite 239.
- ↑ Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen IV. Libri XXIII–XXX, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897) , Seite 409–410.