axio

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

axio (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ axio axiōnēs
Genitiv axiōnis axiōnum
Dativ axiōnī axiōnibus
Akkusativ axiōnem axiōnēs
Vokativ axio axiōnēs
Ablativ axiōne axiōnibus

Worttrennung:

a·xio, Genitiv: a·xio·nis

Bedeutungen:

[1] Zoologie: Ohreule

Herkunft:

die Herkunft ist unbekannt[1]

Oberbegriffe:

[1] avis

Beispiele:

[1] „otus bubone minor est, noctuis maior, auribus plumeis eminentibus, unde et nomen illi — quidam Latine axionem vocant —, imitatrix alias avis ac parasita et quodam genere saltatrix.“ (Plin. nat. hist. 10, 68)[2]
[1] „Glaucomata dicunt Magi cerebro catuli septem dierum emendari specillo demisso in dexteram partem, si dexter oculus curetur, in sinistram, si sinister, aut felle recenti axionis; noctuarum est id genus, quibus pluma aurium modo micat.“ (Plin. nat. hist. 29, 117)[3]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Lateinischer Wikipedia-Artikel „axio
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „axio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 768.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „axio“ Seite 243.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „axio“ Seite 243.
  2. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen II. Libri VII–XV, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71651-6 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1909), Seite 239.
  3. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen IV. Libri XXIII–XXX, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 409–410.