averta

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

averta (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, f[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ averta avertae
Genitiv avertae avertārum
Dativ avertae avertīs
Akkusativ avertam avertās
Vokativ averta avertae
Ablativ avertā avertīs

Worttrennung:

a·ver·ta, Genitiv: a·ver·tae

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch: große Satteltasche, Felleisen

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ἀορτή (aortē→ grc[1]

Sinnverwandte Wörter:

[1] mantica, pera

Beispiele:

[1] „averta primae formae in caruca“ (Edict. Diocl. 10,1a)[2]
[1] „Et quoniam veredorum quoque cura pari ratione tractanda est, sexaginta libras sella cum frenis, triginta quinque vero averta non transeat, ea condicione, ut, si quis praescribta moderaminis imperatorii libramenta transscenderit, eius sella in frusta caedatur, averta vero fisci viribus deputetur.“ (Cod. Theod. 8,5,47,1)[3]
[1] „Sint praeterea duo palatini prosecutores singularum raedarum cum tribus servi[s,] habentes quinquagenarum librarum avertas et saga, quibus par erit eos pro itineris necessitate muniri, ita ut, si quid ultra praescribtum nostrae serenitatis inventum fuerit, ad comitatum nostrum protinus dirigatur.“ (Cod. Theod. 8,5,48,pr.)[3]
[1] „Quoniam veredorum quoque cura pari ratione tractanda est, sexaginta libras sella cum frenis, sexaginta itidem averta non transeat: ea condicione, ut, si quis praescripta moderaminis imperatorii libramenta transcenderit, eius sella in frusta caedatur, averta vero fisci viribus deputetur: exceptis auri centenariis, quae necesse est ab hippocomis in solitis sacculis reportari.“ (Cod. Iust. 12,50,12)[4]

Wortbildungen:

avertarius

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „averta“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 761.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „averta“ Spalte 1318–1319.
[1] August Mau: Averta. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Band II,2, Stuttgart 1896, Spalte 2287.

Quellen:

  1. Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „averta“ Spalte 1318–1319.
  2. Siegfried Lauffer (Herausgeber): Diokletians Preisedikt (= Texte und Kommentare. Eine altertumswissenschaftliche Reihe. Band 5). 1. Auflage. Walter de Gruyter & Co., Berlin 1971., Seite 134.
  3. 3,0 3,1 Theodor Mommsen (Herausgeber): Theodosiani libri XVI cum constitutionibus Sirmondianis. Adsumpto apparatu P. Kruegeri. 1. Auflage. Voluminis I pars posterior: Textus cum apparatu, Weidmann, Berlin 1905 (Internet Archive), Seite 388.
  4. Paul Krüger (Herausgeber): Corpus iuris civilis. stereotype 5. Auflage. Volumen Secundum: Codex Iustinianus, Weidmann, Berlin 1877 (Internet Archive), Seite 481.