autocthon
autocthon (Latein)[Bearbeiten]
Substantiv, m[Bearbeiten]
Alternative Schreibweisen:
Worttrennung:
- au·to·cthon, Genitiv: au·to·ctho·nis
Bedeutungen:
- [1] Ureinwohner, Eingeborener
Herkunft:
- Entlehnung aus dem altgriechischen αὐτόχθων (autochthōn☆) → grc[1]
Beispiele:
- [1] „inde primigenii Phryges Pessinuntiam deum matrem, hinc autocthones Attici Cecropeiam Minervam, illinc fluctuantes Cyprii Paphiam Venerem, Cretes sagittiferi Dictynnam Dianam, Siculi trilingues Stygiam Proserpinam, Eleusinii vetustam deam Cererem, Iunonem alii, Bellonam alii, Hecatam isti, Rhatnnusiam illi, et qui nascentis dei Solis inchoantibus inlustrantur radiis Aethiopes Arique priscaque doctrina pollentes Aegyptii caerimoniis me propriis percolentes appellant vero nomine reginam Isidem.“ (Apul. met. 11,5)[2]
Übersetzungen[Bearbeiten]
[1] Ureinwohner, Eingeborener
|
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „autochthon“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 749.
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „autocthon“ Seite 241.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „autocthon“ Seite 241.
- ↑ Apuleius Platonicus Madaurensis; Rudolf Helm (Herausgeber): Metamorphoseon libri XI. erweiterte, stereotype 3. Auflage. Volumen I, Walter de Gruyter, Berlin/New York 2008, ISBN 978-3-598-71055-1 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1931) , Seite 269–270.