austronotius
austronotius (Latein)[Bearbeiten]
Substantiv, m[Bearbeiten]
Nebenformen:
Worttrennung:
- aus·tro·no·ti·us, Genitiv: aus·tro·no·tii
Bedeutungen:
- [1] spätlateinisch, Geografie: Südpol
Beispiele:
- [1] „Sphaerae motus duobus axibus volvitur, quorum unus est septentrionalis; qui numquam occidit, appellaturque Boreus; alter Australis, qui numquam videtur, et Austronotius dicitur.“ (Isid. orig. 3,33,1)[1]
- [1] „Poli sunt circuli, qui currunt per axem. Horum alter est Septentrionalis, qui numquam occidit, appellaturque Boreus; alter Australis, qui numquam videtur, et Austronotius dicitur; et dicti poli quod sint axium cycli ex usu plaustrorum, a poliendo scilicet nominati; sed polus Boreus semper videtur, Austronotius numquam quia dextra caeli altiora sunt, pressa Austri.“ (Isid. orig. 3,37 = 13,5,5)[2]
Übersetzungen[Bearbeiten]
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „austronotius“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 746.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1 , „austronotius“ Spalte 1562.
Quellen:
- ↑ Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus I libros I–X continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis) .
- ↑ Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus I libros I–X continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis) .