austerus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

austerus (Latein)[Bearbeiten]

Adjektiv[Bearbeiten]

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv austērus austēra austērum austērē
Komparativ austērior austērior austērius austērius
Superlativ austērissimus austērissima austērissimum austērissimē
Alle weiteren Formen: Flexion:austerus

Nebenformen:

auster

Worttrennung:

aus·te·rus

Bedeutungen:

[1] sauer im Geschmack, herb
[2] nur wenig Süße aufweisend; trocken
[3] von stechendem Geruch; scharf, beißend
[4] nicht hell; dunkel
[5] nicht mild; rau, streng
[6] übertragen: ernst, streng
[7] übertragen: nicht verspielt, ungeschmückt; streng, ernst, hart

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen αὐστηρός (austēros→ grc[1]

Gegenwörter:

[2] dulcis
[4] floridus

Beispiele:

[1] „austerissimarum herbarum sucos exprimebat“ (Lucil. 947)[2]
[1] „Interim quae sunt communia et pomis omnibusque sucis saporum genera XIII reperiuntur: dulcis, suavis, pinguis, amarus, austerus, acer, acutus, acerbus, acidus, salsus.“ (Plin. nat. 15,106)[3]
[2] „Ad tormina et si alvus non consistet et si taeniae et lumbrici molesti erunt, triginta mala punica acerba sumito, contundito, indito in urceum et vini nigri austeri congios III.“ (Cato agr. 126)[4]
[2] „Semper mulsum ex vetere vino utilissimum, facillimeque cum melle concorporatur, quod in dulci numquam evenit. ex austero factum non inflat stomachum,“ (Plin. nat. 22,113)[5]
[3] „et alias adulteratur seminis suco, vixque maleficium deprehenditur gustu amariore; esse enim debet lenis, non subacidus, odore tantum austerus.“ (Plin. nat. 12,120)[6]
[3] „arbor est eodem nomine, cotoneo malo similis, lacrimae ex austero iucundi odoris; intus similitude harundinis, is suco praegnans.“ (Plin. nat. 12,124)[7]
[4] „sed unde conchyliis pretia, quis virus grave in fuco, color austerus in glauco et irascenti similis mari?“ (Plin. nat. 9,127)[8]
[4] „Sunt autem colores austeri aut floridi.“ (Plin. nat. 35,30)[9]
[5] „ideo in Italia et in austeriore caelo non nisi verno tempore terra facili, soluta.“ (Plin. nat. 18,123)[10]
[6] „quibus tamen non modo austeri, sed, si saepius fiunt, multitudo ipsa reclamat.“ (Cic. de orat. 3,98)[11]
[6] „Qui si fuisset in discipulo comparando meliore fortuna, fortasse austerior et gravior esse potuisset;“ (Cic. Pis. 71)[12]
[6] „ita sit nobis igitur ornatus et suavis orator - nec tamen potest aliter esse - , ut suavitatem habeat austeram et solidam, non dulcem atque decoctam.“ (Cic. de orat. 3,103)[13]
[6] „Si illo austero more ac modo, aliquis mihi ab inferis excitandus est ex barbatis illis, non hac barbula qua ista delectatur sed illa horrida quam in statuis antiquis atque imaginibus videmus, qui obiurget mulierem et qui pro me loquatur ne mihi ista forte suscenseat.“ (Cic. Cael. 33)[14]
[7] „quamquam is constantiam potius imitatus patris quam elegantiam austero maluit genere quam iucundo piacere.“ (Plin. nat. 34,66)[15]

Wortbildungen:

austere, austeritas, austerulus

Entlehnungen:

französisch: austère, italienisch: austero, spanisch: austero

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1–4, 6, 7] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „austerus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 745–746.
[1, 3, 4, 6, 7] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „austerus
[1–7] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „austerus“ Seite 421.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „austerus“ Seite 421.
  2. Gaius Lucilius; Friedrich Marx (Herausgeber): C. Lucilii Carminum Reliquiae. 1. Auflage. Volumen prius: Prolegomena Testimona Fasti Luciliani Carminum Reliquiae Indices, B. G. Teubner, Leipzig 1904, Seite 64.
  3. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen I. Libri I–VI, K. G. Saur, München/Leipzig 1996, ISBN 3-519-11650-2 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1906), Seite 546.
  4. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 85.
  5. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 476.
  6. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen II. Libri VII–XV, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71651-6 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1909), Seite 415.
  7. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen I. Libri I–VI, K. G. Saur, München/Leipzig 1996, ISBN 3-519-11650-2 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1906), Seite 416.
  8. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen I. Libri I–VI, K. G. Saur, München/Leipzig 1996, ISBN 3-519-11650-2 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1906), Seite 199.
  9. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen V. Libri XXXI–XXXVII, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71654-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 239.
  10. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 176.
  11. Marcus Tullius Cicero: De oratore. In: Kazimierz Kumaniecki (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 3, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1995, ISBN 3-8154-1171-8 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1969), Seite 299.
  12. Marcus Tullius Cicero: Orationes: Pro P. Quinctio, Pro Q. Roscio Comoedo, Pro A. Caecina, De lege agraria contra Rullum, Pro C. Rabirio perduellonis reo, Pro L. Flacco, In L. Pisonem, Pro C. Rabirio Postumo. In: Albert Curtis Clark (Herausgeber): Orationes. 1. Auflage. Tomus IV, Clarendon Press, Oxford 1909 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis; ohne Seitenangabe).
  13. Marcus Tullius Cicero: De oratore. In: Kazimierz Kumaniecki (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 3, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1995, ISBN 3-8154-1171-8 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1969), Seite 301.
  14. Marcus Tullius Cicero: Orationes: Pro Sex. Roscio, De imperio Cn. Pompei, Pro Cluentio, In Catilinam, Pro Murena, Pro Caelio. In: Albert Curtis Clark (Herausgeber): Orationes. 1. Auflage. Tomus I, Clarendon Press, Oxford 1909 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis; ohne Seitenangabe)
  15. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen V. Libri XXXI–XXXVII, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71654-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 185.