augurialis
augurialis (Latein)[Bearbeiten]
Adjektiv[Bearbeiten]
Nominativ Singular und Adverbia | ||||
---|---|---|---|---|
Steigerungsstufe | m | f | n | Adverb |
Positiv | auguriālis | auguriālis | auguriāle | — |
Komparativ | — | — | — | — |
Superlativ | — | — | — | — |
Alle weiteren Formen: Flexion:augurialis |
Worttrennung:
- au·gu·ri·a·lis
Bedeutungen:
- [1] spätlateinisch, Religion: sich auf die Augurien beziehend; Weissage-
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „auguriales vero alites ante currum Delio constiterunt, uti quis vellet vectus ascenderei;“ (Mart. Cap. 1,26; Willis bevorzugt die ebenfalls überlieferte Form augurales)[2]
Übersetzungen[Bearbeiten]
[1] spätlateinisch, Religion: sich auf die Augurien beziehend; Weissage-
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „augurialis“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 727.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1 , „augurialis“ Spalte 1369.
Quellen:
- ↑ Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1 , „augurialis“ Spalte 1369.
- ↑ Martianus Minneus Felix Capella; James Willis (Herausgeber): De nuptiis Philologiae et Mercurii. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1983 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana) , Seite 12.