arbitratus

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

arbitratus (Latein)[Bearbeiten]

Substantiv, m[Bearbeiten]

Kasus Singular Plural
Nominativ arbitrātus arbitrātūs
Genitiv arbitrātūs arbitrātuum
Dativ arbitrātuī arbitrātibus
Akkusativ arbitrātum arbitrātūs
Vokativ arbitrātus arbitrātūs
Ablativ arbitrātū arbitrātibus

Worttrennung:

ar·bi·tra·tus, Genitiv: ar·bi·tra·tus

Bedeutungen:

[1] klassisch nur im Ablativ Singular mit Possessivpronomen oder Genitivattribut: Wahl, Ermessen, Urteil, Gutdünken, Belieben, Willkür
[2] Recht: gutachtliche oder schiedsrichterliche Abschätzung
[3] Recht: Rechtsprechung, Vollmacht, Gewalt

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb arbitrari → la[1]

Beispiele:

[1] „arbitratu tuo ius iurandum dabo / me meam pudicam esse uxorem arbitrarier.“ (Plaut. Amph. 931–932)[2]
[1] „Oleam legendam hoc modo locare oportet: oleam cogito recte omnem arbitratu domini, aut quem custodem fecerit, aut cui olea venierit.“ (Cato agr. 144,1)[3]
[2] „si quid redemptoris opera domino damni datum erit, resolvito: id viri boni arbitratu deducetur.“ (Cato agr. 144,3)[4]
[3] „velatis manibus orant ignoscamus peccatum suom, / deduntque se, divina humanaque omnia, urbem et liberos / in dicionem atque in arbitratum cuncti Thebano poplo.“ (Plaut. Amph. 257–259)[2]

Übersetzungen[Bearbeiten]

[1–3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „arbitratus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 535-536.
[1, 3] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „arbitratus
[1–3] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „arbitratus“ Seite 175.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „arbitratus“ Seite 175.
  2. 2,0 2,1 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  3. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 96.
  4. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 97.

Deklinierte Form[Bearbeiten]

Worttrennung:

ar·bi·tra·tus

Grammatische Merkmale:

  • Nominativ Singular Maskulinum des Partizips Perfekt des Verbs arbitrari
arbitratus ist eine flektierte Form von arbitrari.
Die gesamte Deklination findest du auf der Seite Flexion:arbitrari.
Alle weiteren Informationen findest du im Haupteintrag arbitrari.
Bitte nimm Ergänzungen deshalb auch nur dort vor.